پرداختکاری داخلی سطوح با استفاده از سیال هوشمند

گسترش دانش مواد موجب تولید مواد پیشرفته ای شده است که دارای استحکام و مقاومت بالا در برابر حرارت و ضربه هستند. امروزه نیاز به تولید قطعات بسیار دقیقی است که باید دارای پرداخت های ظریف باشند. در بسیاری از موارد روش های سنتی تولید و پرداختکاری به دلیل محدودیت های خاص خود جوابگوی این نیازها نمی باشند و استفاده از روش های غیر سنتی ضروری به نظر می رسد . به طور کلی مواد ساینده از گذشته های دور برای پرداختکاری سطوح مورد استفاده قرار گرفته اند. امروزه با پیشرفت های حاصل شده در صنعت تولید ذرات ساینده در ابعاد نانو بدون استفاده از روش هایی مانند آسیاب کردن میسر شده است. از این ذرات که دارای شکل و ابعاد یکسان می باشند می توان به سطوحی با پرداخت نانومتر دست یافت . مواد هوشمند، موادی هستند که توسط توابعی خاص , به عواملی نظیر دما، میدان مغناطیسی، نور، ph، تنش، کرنش و... مربوطند. خصوصیات سیال هوشمند نظیر لزجت، با قرارگیری در میدان الکتریکی یا مغناطیسی تغییر می کند . در مجموع ، مواد هوشمند علاو ه بر اینکه در یک لحظه به عنوان حسگر و محرک عمل می کنند، می توانند عملیات مکانیکی کنترل شده ای را بدون داشتن مکانیزم اضافی، انجام دهند . همچنین، این مواد علاوه بر اشغال فضای بسیار کم، سازگاری مناسبی با محیط زیست دارند. بنابراین، برای در نظر گرفتن حداکثر مزایای کاربردی مواد هوشمند در صنعت می بایستی طراحی سیستم های جدیدی از مهندسی اجزا شروع شود. به بیانی دیگر، با طراحی مواد در اندازه های مولکولی، می توان به مهندسی مشخصات عملکردی تک تک اجزا پرداخت. فرایند پرداختکاری با استفاده از ذرات ساینده و سیال هوشمند , برای پرداخت کاری نهایی سطوح داخلی قطعاتی با مواد سخت طراحی شده است. در این روش , سیال هوشمند که شامل درصد مشخصی از مواد ساینده و ذرات مغناطیسی است با فشار و سرعت مشخصی تحت اعمال میدان مغناطیسی معین , از داخل قطعه کار عبور داده می شود . در این روش , با توجه به عواملی که در فرایند وجود دارند , مانند اندازه ذرات , شدت میدان مغناطیسی , درصد اجزای تشکیل دهنده سیال هوشمند , سرعت عبور سیال از داخل قطعه کار و فشار سیال، نتایج مختلفی به دست می آید که باید به تحلیل نتایج به دست آمده پرداخت تا بهینه ترین حالت برای انجام فرایند مشخص شود. با توجه به پیشرفت در زمینه تولید مواد هر چه سخت تر, فرایندهای سنتی موجود و روش های پرداخت جدید هر کدام به تنهایی برای تولید سطوح هندسی با مشخصات خواسته شده و همچنین کنترل پروسه تولید در حین عملیات پرداختکاری ناتوان هستند.